Celtics - Magic Serisi 6. Maç (96-84)

Bu adamın olası bir hüsrana uğramış bench sahnesi dışında fotoğrafını koyacağımı hiç düşünmezdim. Aynı Doc Rivers dışında neredeyse kimsenin kalkıp serinin en önemli maçını Celtics’e kazandıracağını düşünemediği gibi. İtiraf edeyim, Cleveland serisi bittikten sonra “Boston kupayı kaldıramazsa büyük ihtimalle House-Robinson takasından dolayı olur” diyordum. Henüz her şey bitmedi; o yüzden hala erken ancak şimdilik görüntüdeki Nate Robinson, Celtics’e 6. maçı kazandıran ivmeyi veren isim olarak anılacak.

Yaptıkları kağıt üzerinde ona göre sürpriz ama pek etkileyici değil aslında. Hiç bir şey okumayıp boxscore’a bakan biri sayıların maç koptuktan sonra geldiğini bile düşünebilir. Ancak durum bunun tam tersi. Maça çok iyi başlayan Rondo, potaya gidip faul aldığı bir pozisyonda çok ters düşüp (daha kötü sakatlanmaktan ucuz kurtularak) belini incitince Doc Rivers rotasyonun dışına çıkıp Nate Robinson’ı oyuna aldı. Fırsat bu fırsat diyen Robinson akıl almaz şekilde iyi şut atarak ikinci çeyrekte farkın 20 sayıya kadar gelmesini sağladı. Yaptıklarını şöyle bir bakınca doğrular olsa da genelde şut tercihlerinin “du bakalım” şeklinde atılanlar kategorisine girdiğini görüyoruz. Ama bir çeyrekte 6’da 4’le 12 sayı atıp daha devrenin bitmesine 5 dakika kala takımını 50-30 öne geçmesini sağlayınca eleştirilmek zor oluyor. Belki bu gece hücumuyla konuşulacak ama savunmasının da üzerini çizmek isterim. Maça iyi başlayan Jameer Nelson’a öyle baskılı savunma yaptı ki, Nelson istediği gibi topla oynayamadığı için oyundan soğudu ve maçın geri kalanında hiç etkili olamadı. Yine de Doc Rivers akıllı davranıp 13 dakikadan fazla süre tanımadı kendisine.
Maç bittikten sonra “en önemlisi onu kullanmadığımız bunca maçtan sonra hala oyunun içinde kalıp katkı yapabilmesi” şeklinde bir açıklama yaptı Rivers. Katkı yaptığı kesin ama tüm maçı müthiş disiplinli oynadığını söylemek zor. Nate Robinson sonuçta. Tabii bu sezon içinde D’antoni’den aldığı uzun cezanın ardından 40 küsür sayıyla geri döndüğünü de hatırlamak lazım, bu bakımdan bir ünü oldu kendisinin.

Robinson’ın kazandırdığı ivmeyi saymazsak, Celtics’in kazanmasının belki den en önemli nedeni üç sayı çizgisinin gerisinden buldukları isabet oranı. Maçı 22’de 10’la kapattılar ama ilk yarıda, özellikle şut atmayı unutan Magic’le karşılaştırıldığında bu sayı daha da etkileyiciydi. Tabii bir de Paul Pierce var. Kendisi 45 dakika sahada kalıp, 5’te 4’le attığı üçlüklere 13 ribaund 5 asisti de ekleyerek liderlik nasıl yapılır gösterdi. 31 atmasında (bazısını bildiğimiz Paul Pierce şeklinde abartarak aldığı) 10’da 9 serbest atış isabeti bulması da etkili. Ona en büyük yardım 20 sayı atan Ray Allen’dan geldi. 3. çeyreğin başında attığı iki üçlük maçın kilit anlarındaydı.

Celtics’in maçı sertleştirmeye yönelik çabalarını unutmamak lazım. Mesela Garnett ilk çeyreğin başlarında kendisini eliyle kontrol eden Howard’a iki tane sert yumruk attı. Şuradan izlenebilir pozisyon. Hakemler hem Howard’ın savunma faulünü hem de Garnett’in sportmenlik dışı hareketini sadece hücum faulle geçiştirmeyi tercih ettiler. Garnett yine antipatik bulunacaktır çoğu kişi tarafından haklı olarak. Ama playoffların ilk maçında aldığı cezadan sonra bu tavırlarını azalttı aslında. Bu sezon kendisini gözlemleyenler aradaki farkı anlayacaktır. Tabii benim için kendinden güçsüz oyunculara dayılanmadıkça sorun yok orası ayrı mesele. Sertlik konusuna geri dönmek gerekirse, maç içinde yaşanan birkaç olay dışında düşündüğüm kadar kavga-dövüş geçmedi. Farkın açılmasının da payı büyük…

Gelelim Magic’e. Kağıt üzerinde Celtics’ten iyi şut attılar %43’e rağmen ama hücumda büyük sorun olduğu apaçık ortadaydı. Takımca alışıldık Magic hücumundaki pasları yapamadılar bir kere. Yani doğru tercihleri geçtim öyle berbat paslar vardı ki kaleci olmak gerekir yakalamak için. Ayrıca Celtics’in farkı açmasının temel sebebi bu paslar değil, asıl bu kadar berbat hücumların sebebi Celtics’in farkı açmasıydı. Baskı altında ezildiler yine yani. Carter üzerine yapışan etiketi atmak için baya çabaladı; hatta ilk maçtan sonraki en iyi performansını sergiledi ama o da istediği katkıyı sağlayamadı. Daha iyi oynasa da takımına fazla yardığı olacağını düşünmüyorum ben. Bir kere karakteriniz dışına çıktınız mı buralarda maç almak zor oluyor çünkü. Bunu Lakers için bile gördük. İlk yarının sonunda da maçın sonunda da farkı azaltmayı başardılar ama bir noktada berabere getirseler bile maçı kazanacak gibi durmuyorlardı. Robinson’ın kendisini bezdirdiğini söylediğim Nelson 4 asist 5 top kaybıyla oynadı. Takım olarak 14 asist 12 top kaybıyla oynadılar zaten. Lewis maçın başında çabalamasına karşın çabuk düşüp hiç katkı veremedi, 11’de 3’le 7 sayıda kaldı. Kazanmayı biraz da olsa hak eden biri varsa o isim Howard'dı. O da iyi savunulmasına rağmen 28 sayı 12 ribaund’a imza attı kendisi ama bu sefer de savunmada erken faul problemine girdiğinden dolayı çok etkili olamadı. Savunma demişken, felaket olmasalar da sınıfta kaldı yine Orlando. Yani Boston’ın %42.7’de kalmasının sorumlusu onlardan çok maç sonunda Celtics hücumunun saçmalaması. Takımın savunmacısı ilan edilen Barnes hiç oyunda yoktu mesela. Boston hücumuna karşı işini en iyi yapan serinin genelinde olduğu gibi Redick’ti ama o da 7’de 2’yle hücumda etkisiz oldu.

Sonuç olarak Orlando yüzüp tarih yazmanın kuyruğuna geldiği seriye bu gece veda etmek zorunda kaldı. 4-2 bitmesine rağmen böyle söylüyorum çünkü serinin ilk üç maçıyla sonraki iki maçı tamamen alakasızdı. Kaybettikleri maçların dördünü de sonuna kadar hak ettiler ayrıca. Bir kesim Boston’ın sezon içindeki uyurgezer haline büründüğünü ve bundan öyle kolay kurtulamayacağını düşünürken Celtics onları haksız çıkarmak için elinden geleni yaptı ve seriyi burada bitirdi. Ben diğer serinin 7. maça kalacağını düşünüyorum. Eğer favori Lakers finale çıkmayı başarırsa ilginç bir seri olacak gibi. Maç sonu oynamayı garip şekilde beceremeyen Celtics karşısında Kobe’yi, şu ana kadar hiç sert savunma görmemiş Lakers da karşısında bu konunun pirini bulacak. Ama Rondo vs. Nash’i tercih ederim ben.