20.000 Şerefine

Link

Yaklaşık 10 dakikası olanlar hoparlörün sesini hafiften yükselterek yalnızca yukarıdaki şovu izleyebilir. Ekstradan 5 dakikası olanların okumaya devam etmesi naçizane tavsiyem.

1977’nin Ocak ayında dünyaya gelen yıldızımızın hayatı, babasının ailesini terk etmesi ve annesinin yeni bir beyle evlenmesi sonucu olağan dışı bir şekilde başlıyordu. Üvey babasının sunduğu nispeten daha iyi imkanlardı belki de bu seviyede bir kariyere ulaşan akranlarından kendisini ayıran. Çünkü ailesinin göz bebeği olarak büyüyen kahramanımızın sahip olduğu rahatlık adeta basketboluna da yansıyordu. Oyun tarzını anlatırken ‘mücadele’ sıfatı hiçbir zaman çok önemli bir pozisyonda olmadı. Dönem dönem kazanma isteği ön plana çıksa da mizacı bu isteğini halının altına süpürerek bertaraf ediyordu bir zaman sonra.

Babasının orkestra şefi olması sebebiyle birçok enstrümanı kullanabiliyordu kendisi. Basketbolcu olmasa pekala iyi bir müzisyen veya kardeşi gibi bir öğretmen olabilirdi. Bu yüzden basketbolu hiçbir zaman diğerleri gibi bir çıkış kapısı veya hayatını kurtarma vasıtası olarak görmedi. Basketbol onun için zevk alarak yaptığı işlerden biriydi sadece. Bu işi de istediğinde gerçekten iyi yapıyor ve izleyenlere büyük keyif veriyordu.

Mainland High School’da All-American seçildikten sonra görkemli kariyerinin ilk adımlarını atmaya North Carolina’ya gelen bu genç, burada kendisi gibi yıllarca NBA’de tutunma başarısı gösterecek Antawn Jamison'la birlikte takımını turnuva final-four’una taşıyıp erken profesyonel olma kararı alarak NBA’in yolunu tutuyordu yeteneklerini sergilemek için.

Devamını zaten hepimiz biliyoruz aşağı yukarı. Lige yaptığı muhteşem giriş, herkesi büyüleyen, daha önce eşi benzeri görülmemiş smaçlar. Ardından başarı elde etmek adına takımdan ayrılma isteği, bu arada yaşadığı bir sakatlık, sonra bir sakatlık daha, sonra bir tane daha... Bunun üzerine mücadeleden çok haz duymayan yapısı ve zamanın acımasızlığı eklenince “loser” etiketi yapışıyordu üzerine. Belki biraz da haksız yere…

İşte, bahsettiğim mizacı ve yaşadığı sakatlıklardı kendisinin daha büyük bir efsane olmasını engelleyen. Çünkü sahip olduğu saf yetenekleri baz alırsak NBA’in gelmiş geçmiş en iyilerindendi. Benzer cümleleri söz konusu estetikse de kurabiliriz. Eğer her şey yolunda gitseydi bu post’u yazma sebebim olan başarıya akranları Iverson gibi, Kobe gibi, kendisi de birkaç sene evvel ulaşmış olacaktı.

Şimdi diyeceksiniz ki neden bahsediyor bu adam. Efendim, dün gece oynanan Knicks maçında bulduğu 29 sayıyla kariyerinde 20 bin sayı barajını geçti Vince Carter. Ben de kendisine özel bir hayranlık duyduğum için biraz torpil geçtim. Buraya kadar sabredip yazıyı okuyanlar scroll’u hafif yukarı kaydırarak, şimdilerde poposunu kaldırmakta zorlanan lig tarihinin en iyi smaççısının, zamanında bu konuda ne büyük bir efsane olduğunu tekrar seyredebilir. Zaten söz konusu Carter ve smaç ise gerisi teferruat oluyor.

Not: Video için aziz dostuma teşekkürler...